نشست جايگاه تفسير نويافت خواجه عبدالله انصاري در فرهنگ ديني، ادب عربي و زبان فارسي ما
- دسته: اخبار
- نمایش از یکشنبه, 19 دی 1400 13:57
- مدیر سایت
- بازدید: 1193
جايگاه تفسير نويافت خواجه عبدالله انصاري در فرهنگ ديني، ادب عربي و زبان فارسي ما
از سلسله نشست‌های «تحولات پژوهش در حیطه مطالعات تفسیری قرآن کریم»
مرکز پژوهشی مطالعات قرآنی پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی با همکاری انجمن مطالعات قرآنی و فرهنگ اسلامی به مناسبت هفته پژوهش در تاریخ 28 آذر ماه 1400 نشستی با عنوان «جايگاه تفسير نويافت خواجه عبدالله انصاري در فرهنگ ديني، ادب عربي و زبان فارسي ما» از سلسله نشست‌های «تحولات پژوهش در حیطه مطالعات تفسیری قرآن کریم» برگزار کرد.
در این نشست دکتر مریم قبادی استادیار پژوهشگاه علوم انسانی و مطالعات فرهنگی و دکتر مرتضی کریمی‌نیا قرآن‌پژوه و مترجم، به سخنرانی پیرامون این تفسیر پرداختند.
در ابتدای جلسه دکتر قبادی به معرفی اجمالی خواجه عبدالله انصاری پرداخت و گفت: «ابواسماعیل خواجه عبدالله بن ابی‌‌منصور محمد انصاری، عالم حنبلی و عارف نامدار ایرانی، شُهره به پیرهرات، زاده‌ی سال ۳۹۶ هـ دركهندژ، شهر تاریخی هرات بود. وی همان أوان کودکی، به جهت استعداد و هوش سرشارش متمایز از دیگران بود و در مدت زمانی کوتاه موفق شد در بسیاری از زمینه‌های علمی لغت، ادب، تاریخ، حدیث، فقه ورود کند و در برخی از آنها به احاطه علمی دست یابد. خواجه در 14 سالگی بر مسند املای حدیث نشست. وی تحت تربیت و هدایت علمی مستقیم پدر و استادانی چون قاضی ابومنصور ازدی و جارودی قرار گرفت. او در تصوف هم استادان زیادی داشت و دو بار به دیدار شیخ ابوالحسن خرقانی رفت که این دیدارها در جان او اثراتی ژرف برجای نهاد».
دکتر قبادی در ادامه عنوان کرد: «عرفان خواجه عبدالله انصاری در چارچوب شریعت، محدود بود. او نسبت به اصول و فروع دین تعصب داشت؛ عمل به احکام شریعت را شرط اساسی و پایه اصلی سیر و سلوک می‌دانست و با صوفیانی که اوامر دین را مهمل می‌گذاشتند به سختی مبارزه داشت. خواجه در تصوف از عقل و برهان دوری می‌جست و برای اثبات حقیقت به دلیل و کلام اعتماد نداشت و قرآن را یگانه دلیل و مرشد مومن می دانست».
دکتر قبادی تصریح کرد: «خواجه به‌رغم گرایش صوفیانه‌اش، هرگز اهل مدارا نبود و بسیار سختگیر بود. او نه تنها با فلاسفه سرِ سازگاری نداشت و تفکرات آنها را برنمی‌تابید، بلکه با علم کلام نیز میانه خوبی نداشت و صریحا با آن مخالفت می‌کرد. این فلسفه‌ستیزی و کلام‌گریزی او ریشه در مذهب او داشت؛ زیرا ابن حنبل پیروان خود را به‌شدت از رای، منطق و جدل نهی می‌کرد و از مناظره با اهل کلام بازمی‌داشت. تنها سند معتبر از نظر او حدیث و سنت بود».
دکتر قبادی در ادامه سخنان خویش یه فضای فکری حاکم در زمانه خواجه عبدالله اشاره کرد و گفت: «سرزمین هرات در دوران خواجه یکی از مهم‌ترین پایگاه‌های تصوف در سده‌های 4 و 5 به شمار می‌آمد. در سده‌های سوم تا پنجم، خراسان یکی از مهم‌ترین کانون‌های اصلی رشد و توسعه تصوف بود. صوفیان خراسان به طور عمده در شهرهای هرات، بلخ، نیشابور، تِرمَذ و طوس پراکنده بودند».
ایشان درباره آثار خواجه نیز صحبت کرده و گفت: «آثار ماندگار و شهرت‌آفرین خواجه عبدالله انصاری بیشتر صبغه عرفانی و صوفیانه دارد که با نثری مسجع به زبان‌های عربی و دری ثبت و ضبط شده‌اند. از 32 اثری که به نام وی وجود دارد، شماری از آنها آثاری مستقل‌اند که به دست خود او نگارش یافته است. اما بخشی دیگر، حاصل تقریرات وی و نگاشته شاگردان او در أواخر عمر و پس از ابتلا به نابینایی است. ناگفته نماند که بعضی صاحب‌نظـــران در انتساب برخی آثار به خواجه عبدالله به دلیل ضعف نگارش و سبک آنها تردید دارند. اما تفسیری نیز وجود دارد که منتسب به خواجه عبدالله انصاری است. چند و چون این تفسیر، معرکه آراء پژوهشگران بوده و بحث دکتر کریمی‌نیا هم درباره این تفسیر نویافته از خواجه است که اینگونه تداعی می‌کند که گویا، آنچه به‌عنوان تفسیر خواجه عبدالله مطرح بوده، تفسیر دیگری است. به عنوان فتح باب باید عرض کنم که دیدگاه پژوهشگران دربارة تفسیر خواجه عبدالله با شک و تردید همراه است».
در ادامه دکتر کریمی‌نیا سخنان خود را آغاز کرد و گفت: «با کشف نسخه‌هايي از تفسير قرآن خواجه عبدالله انصاري در نجف (عراق) و اسپارتا (ترکيه)، اکنون به راستي مي‌دانيم که ميبدي در قرن هفتم هجري «کشف الاسرار» خود را بر اساس ترجمه و تفسير خواجه عبدالله از قرآن صورت و سامان داده است. اما بازآفريني ميبدي در «کشف الاسرار» سبب شده است تا بسياري از ويژگي‌هاي اصلي خواجه عبدالله انصاري در تراجم فارسي و تفسير عربي‌اش دگرگون شود».
دکتر کریمی نیا تصریح کرد: «با انتشار کتاب کشف الاسرار و عدة‌الابرار در دهه ۳۰ شمسی، تصویر روشن‌تری از میبدی و تفسیر وی برای ما ایجاد گشت. او در این تفسیر گفته من به تفسیر خواجه عبدالله انصاری بسط و شرح داده‌ام. البته در آن زمان کسی نمی‌دانست که صورت و شکل تفسیر خواجه چگونه بوده، اما مقابله تفاسیر میبدی و تفاسیر یکی دو قرن قبل از میبدی و معاصر خواجه نشان داد که تفسیری که در درون تفسیر میبدی است، متعلق به خواجه عبدالله نیست، بلکه متعلق به پیرهرات است. میبدی فکر کرده که نام عبدالله تفسیر را منتسب به خواجه می‌کند، ولی اشتباه کرده است».
ایشان اضافه کرد: «ما خواجه عبدالله را به عنوان محدث و واعظی حنبلی و صوفی می‌شناسیم و طبیعتاً نباید اثری در تفسیر قرآن از او داشته باشیم، اما مرحوم حکمت، تفسیر کشف‌الاسرار را از مؤلفی ناشناخته منتشر کرد و مرتضی آیت‌الله‌زاده شیرازی در سال ۱۳۷۵ آن را براساس نسخه‌ای از یکی از علمای شمال انتشار داد. البته این متن بخشی از تفسیر خواجه عبدالله بود- هم به دلیل سلسله اسناد و هم زبان فارسی هراتی این تفسیر و ویژگی مبرز نثر خواجه عبدالله- و آیت‌الله‌زاده بدون اینکه بداند، اثری از خواجه را نشر داده بود».
دکتر کریمی‌نیا در ادامه گفت: «میبدی در تفسیر خود اثری منظم تولید کرده که حاوی سه بخش است؛ ابتدا ترجمه ساده از هر فراز قرآن ارائه کرده است. سپس شرحی از آیه مانند معنای واژگان، نحو و صرف و لغت و شأن نزول و تاریخ و مباحث فقهی را آورده است. ادامه تفسیر برداشت‌های عرفانی او است که برگرفته از روح الارواح سمعانی است که مذاق متفاوتی دارد».
وی افزود: «نسخه‌ای از تفسیر خواجه در نجف از ابتدای سوره «ص» موجود است که به یک مفسر قرن ۱۱ نسبت داده شده، اما در حقیقت بخشی از تفسیر خواجه عبدالله به فارسی و عربی است؛ نسخه دیگری از این اثر نیز در ترکیه وجود داشت که دقیقاً از سوره «ص» شروع شده و تا انتهای قرآن است».
کریمی‌نیا اظهار کرد: «در مقاسیه تفسیر میبدی و خواجه عبدالله مشاهده می‌شود وقتی میبدی به تفسیر خواجه دست یافته، بخش ترجمه آیات به فارسی را بیرون کشیده و نام آن را تفسیر نوبه اول گذاشته است که ترجمه صرف آیات است و ممکن است یکی دو کلمه در شرح یک واژه اضافه داشته باشد. میبدی در نوبه دوم از مفسران دیگر استفاده و تفسیر را به دانش‌های دیگر ضمیمه کرده است و از تفاسیری از اهل سنت استفاده کرده که آنها بی‌توجه به عقاید شیعه هم نبوده‌اند، اما اینها در تفسیر خواجه وجود ندارد. میبدی در نوبه سوم هم کلاً گزارشی متصوفانه و عرفانی غلیظ دارد که رویکرد آن با تفسیر سنتی ۱۸۰ درجه تفاوت دارد. بنابراین در مقایسه این دو اثر، بخش ترجمه آیات و نوبه دوم اثر میبدی، برگرفته از تفسیر خواجه عبدالله است. زیرا خواجه فردی بسیار دانا به اقوال مختلف تفسیری و قرائات است و گاهی در ترجمه یک آیه وجوه مختلف تفسیری را ذکر کرده است و براساس هر وجهی، ترجمه فارسی ارائه کرده یا متن قرآن را به قرائات مختلف تفسیر کرده است، اما میبدی فقط براساس یک وجه تفسیری و قرائتی، تفسیر کرده است».
